Εχουμε παραγγείλει ένα καραφάκι. Δεν χρειάζεται να πούμε για μεζέ.
Ο Σπύρος, είναι μάστορας σ' αυτά, ξέρει τι πρεπει να φέρει. Πέντε μικρά πιατάκια στην αρχή ισα να συνοδευσουν το καραφάκι..Μια ψητή πατάτα με αλάτι χροντρό, σαδερλίτσες φρεσκοψαρεμένες, μαριναρισμένες σε με λάδολέμονο (με λάδι ντόπιο και μπόλικο λεμόνι και ψιλοκομένο σκορδάκι), στο δίπλα πιάτο φέτα με ριγανίτσα, ελιές, ξυλάγγουρο και αγγιναράκια στο ξύδι.Πιο λιτά δεν γίνεται.Αυτη ήταν πάντα η λογική της ρακής.Ο μεζές ήταν συνοδευτικό για να κατεβαίνει ευκολότερα το ποτό και να κυλάει πιο αργά η ώρα .Οι γεύσεις είναι έντονες, αλμυρές ως επι το πλείστον έρχονται να κοντραρίζουν την οξύτητα του αλκοόλ, να το συνοδεύσουν αλλά όχι να το καλύψουν.Τώρα 'πίνετε" μου εξηγεί ο φίλος μου ο Σπύρος. Αν θελήσετε να συνεχίσετε με φαγητό υπάρχουν κι εδώ κανόνες αρμονίας. Οι μεζέδες τησ τσικουδιας δεν είναι μαγειρεμένα φαγητα. Είναι ψάρια και θαλασσινά. Και μου μοστράρει περήφανος ένα λούτσο και κάτι μπαρμπούνια ψαρεμένα απο τη Βαγιωνιά που ακομα μυρίζουν θαλασσα. Το τηγάνι δίπλα καίει ... έτοιμο να δεχτεί τα τελευταία ( που επιλέξαμε ) στην αγκαλιά του. Η Λίζ από δίπλα χαμογελάει χαρακτηριστικά.
- Μόλις ετοιμαστούν θα σας τα φέρω και θα καθίσω παρέα σας για λίγο νασας δω!
Μ.Σ
